گرفتــــار دنیـــا

می گفت

با خود می گفت

با خود از تنهایی ها و فاصله ها می گفت

که چرا؟

که چرا سوسن از من دور است

که چرا سوی چراغمـ این همه کمـ نور است

و نسیمی نیست که بیارد پیغامش

آن نگارین که قلم در شعف یادش نای کشیدن ندارد

غروبش سخت می گذشت

و دلش مثل تنور!!!

چرایش را خوب می دانست

خوب می دانست که غروبش نشانه ی چیست!

خوب می دانست که چرا نسیمی به این دیار نمی وزد

خوب می دانست

باز نگاهی به پاهایش انداخت

دردی همه ی وجودش را پر می کرد

زنجیــــرهای بلورین

اما چگونه می توانست که پر بگشاید؟؟؟؟

این همه را نتوان

الا به راز و نیاز