من یا خدا

                                     آدمـ حواسش نباشد ممکن است عمری را در توهمـ به سر ببرد. توهمـ عرفان

      با چه حالت عارفانه ای هم میگوییمـ:

                                        حواست هست، خدا کجای زندگی "ات" قرار دارد؟

                                               خدا، کجای زندگی "من" قرار دارد؟

    چقدر مهمـ شده ایمـ ک خدا کجای زندگی ما قرار دارد، بعد راحت راحت میگوییمـ: الله اکبر

    مگر شرک خفی چیست؟ یکیش همین توهمات به اسم عارفانه ای ک نتیجه اش میشه اینکه هیچ کسی رو قبول نداشتن و خود خواهی و شرک و سقوط و ... و البته فکر (تخیل) همـ میکنیمـ ک راه حق با ماست. زهی خیال باطل. (سوره الرومـ)

 

              مُنِیبِینَ إِلَیْهِ وَاتَّقُوهُ وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَلَا تَکُونُوا مِنَ الْمُشْرِکِینَ  ﴿۳۱﴾

          مِنَ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَکَانُوا شِیَعًا کُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَیْهِمْ فَرِحُونَ  ﴿۳۲﴾

    به سویش توبه برید و از او پروا بدارید و نماز را برپا کنید و از مشرکان مباشید (۳۱) از کسانى که دین خود را قطعه قطعه کردند و فرقه فرقه شدند هر حزبى بدانچه پیش  آنهاست دلخوش شدند (۳۲)

 

    به نظرمـ بهترین کار اینه ک آدمـ نباید روی مسییری که انتخاب کرده تعصب داشته باشه، همیشه این آمادگی رو داشته باشه ک اگه راه بهتری بود، مسیرش را عوض کند.

تفکرات زرد

حتما شنیده اید مجلات زرد. مجلاتی که جز برای پر کردن اوقات فراغت به هیچ درد دیگری نمی خورند. انگار آنها را ساخته ایم که ذهنمان لحظه ای هم استراحت نکند مبادا به چیزی بیندیشد که هوای ما نیست.

همه اینها ناشی از فکر زرد ماست، که بیشتر به توهم می ماند تا فکر. اگه دقت کرده باشیم، می بینیم که بیشتر وقتمان را به فکر های پوچ (زرد) می گذرانیم که هیچ نتیجه ای از آن حاصل نیست. فقط می خواهیم فکری به خیال خودمان کرده باشیم و دل خوش. خیلی هم از واقعیات خوشمان نمی آید. خیلی از مواقع می دانیم کدام راه درسته ولی ساعت ها به راه های دیگه فکر می کنیم (در خیالات به سر می بریم).

چقدر سخت است لحظه ای، بی تخیل. که هر چه تخیل کنی نتیجه ای (مبتنی بر واقعیات) در بر ندارد. البته خیلی ها بر اساس همین تخیلات تصمیم گیری هم می کنن.

و چقدر خوب است لحظه ای با تفکر. که می تونه مسیر یه عمر رو مشخص کنه.